چرا برخی کشورها سیستم رأیگیری اجباری دارند؟
مقالات
بزرگنمايي:
پیام خراسان - بسیاری از دولتهای دموکراتیک شرکت در انتخابات ملی را حق شهروندی میدانند و به همین دلیل، معتقدند شرکت در انتخابات مسؤولیت مدنی شهروندان است. در بعضی از کشورها که رأی دادن وظیفه تلقی میشود، رأیگیری در انتخابات اجباری و در قانون اساسی ملی و قوانین انتخاباتی آنها ثبتشده است. برخی کشورها نیز سختگیری بیشتری دارند و برای افرادی که در رأیگیری شرکت نمیکنند تحریمهایی اعمال میکنند.
رأیگیری اجباری مفهوم جدیدی نیست و اولین کشورهایی که قوانین رأیگیری اجباری را وضع کردهاند، بلژیک در سال 1892، آرژانتین در سال 1914 و استرالیا در سال 1924هستند. همچنین نمونههایی از کشورهایی مانند ونزوئلا و هلند وجود دارند که در یکزمان خاص رأیگیری اجباری اعمال میشد و سپس آن را حذف کردند.
طرفداران رأیگیری اجباری استدلال میکنند که تصمیمات اتخاذشده توسط دولتهای منتخب دموکراتیک با مشارکت بیشتر جمعیت، قانونیتر است. آنان معتقدند که رأی دادن داوطلبانه یا اجباری، تأثیر آموزشی بر شهروندان دارد. در این کشورها، احزاب سیاسی منافع مالی زیادی از رأیگیری اجباری کسب میکنند، زیرا دیگر مجبور نیستند برای قانع کردن انتخابکننده هزینه پرداخت کنند تا علاقهمند به رأی دادن شوند. برخی معتقدند اگر حکومت مردمی باشد انتخاب نمایندگان نیز باید بر عهده همه شهروندان باشد.
بحث اصلی در مورد رأیگیری اجباری این است که این نوع رأیگیری با آزادی سازگار نیست. رأی دادن یک وظیفه ذاتی نیست و اجباری بودن آن نقض آزادی شهروندان محسوب میشود. مخالفان این نوع رأیگیری معتقدند، مشارکت زیاد رأیدهندگان برخلاف خواست آنان، بیانگر قانونیتر بودن نیست. بسیاری از کشورها با ظرفیت مالی محدود ممکن است نتوانند هزینههای حفظ و اجرای قوانین رأیگیری اجباری را توجیه کنند. البته ثابتشده است که وادار کردن مردم به رأی دادن در مقایسه با کشورهایی که رأیگیری اجباری ندارند باعث افزایش تعداد آراء نامعتبر و سفید میشود.
یکی دیگر از پیامدهای رأیگیری اجباری تعداد بالای "آراء تصادفی" است. رأیدهندگان که مخالف اراده آزاد خود، عمل میکنند ممکن است یک نامزد را بهطور تصادفی انتخاب کنند. پس آیا این آراء تصادفی بر مشروعیت حکومت تأثیر دارد؟
تعداد شرکتکننده در کشورهایی که رأیگیری اجباری اجرا میکنند ، کاملاً قراردادی است. تجزیهوتحلیل رأی اجباری نیز طیف سمبولیک دارد و شناسایی افرادی که در رأیگیری شرکت کردند و یا شرکت نکردند را مشخص میکند.
برخی کشورها بهطور رسمی قوانین رأیگیری اجباری دارند اما آن را اجرا نمیکنند و قصد اجرای آن را هم ندارند.
برخی قوانین فقط موضع دولت در مورد مسؤولیت شهروندان را بیان میکنند و قوانین رأیگیری اجباری که شامل مجازات نمیشوند در این گروه قرار دارند. اگر دولتی قوانین رأیگیری اجباری را اجرا نکند یا حتی مجازات رسمی در قانون نیز برای عدم رأی دادن اعمال نشود، اما وجود این قانون ممکن است بر شهروندان تأثیر داشته باشد. بهعنوانمثال، در اتریش رأی دادن فقط در دو منطقه اجباری است و مجازات خیلی کم اجرا میشود، بااینحال، این مناطق میزان مشارکت بالاتر از اندازه متوسط دارند.
سایر دلایل احتمالی عدم اجرای قانون انتخابات اجباری، پیچیدگی و منابع لازم برای اجرای آن است. ممکن است کشورهایی که بودجه محدود دارند، اجرای قوانین رأیدهی اجباری را در اولویتهای مهم قرار ندهند، اما امیدوارند وجود این قانون، شهروندان را به مشارکت تشویق کند.
بسیاری از کشورها بهصورت عمدی و یا غیرعمدی باوجود رأیگیری اجباری مجازاتی برای اشخاصی که در رأیگیری شرکت نمیکنند، قائل نمیشوند. بهعنوانمثال، در بسیاری از کشورها رأی دادن فقط برای افرادی است که در رأیگیری ثبتنام کردند به همین دلیل مشوقی برای رأیدهی وجود ندارد. در بسیاری موارد، مانند استرالیا، بهانهای قابلقبول برای غیبت در روز انتخابات، مانع از مجازات فرد میشود.
معرفی کشورهایی با سیستم رأیگیری اجباری
آرژانتین
آرژانتین از سال 1912 این نوع رأیگیری را تصویب کرد و افرادی که در رأیگیری شرکت نمیکنند برای عدم حضور خود باید دلیل موجه داشته باشند و در غیر این صورت 10 تا 20 پزو جریمه میشوند که با مجازات دیگر مانند عدم دریافت حقوق از بانک و مانند آن همراه است.
استرالیا
این کشور از سال 1924 این قانون را اجرا کرده و مجازات عدم شرکت در انتخابات جریمه نقدی است.
اتریش
اتریش از سال 1929 تا 2004 قانون رأیگیری اجباری دارد و مجازات عدم شرکت در انتخابات جریمه نقدی است و پرداخت نکردن جریمه موجب حبس فرد میشود.
بلژیک
این کشور در سال 1892 رأیگیری اجباری را برای مردان و در سال 1949 برای زنان تصویب کرده است و مجازات عدم شرکت در انتخابات جریمه نقدی، حبس احتمالی، عدم اجازه شرکت در چهار انتخابات طی 15 سال است و استخدام این افراد در بخش دولتی نیز با مشکل روبرو میشود.
بولیوی
در بولیوی از سال 1952 این قانون اجرا میشود و مجازات آن نیز دشواری استخدام در بخش دولتی است.
دیگر کشورهایی که قانون رأیگیری اجباری را اجرا میکنند شامل برزیل، بلغارستان(2016)، شیلی، کنگو، کاستاریکا، قبرس، جمهوری دومینیکن، اکوادور(1936)، مصر(1956)، فیجی، فرانسه، گابن، یونان(1926)، گواتمالا، هندوراس، ایتالیا، لبنان، لیختن اشتاین، لوکزامبورگ، مکزیک، نائورو(1965)، هلند، پاناما، پاراگوئه، پرو(1933)، فیلیپین، اسپانیا، سنگاپور، سوئیس (1904)، تایلند، ترکیه، اروگوئه(1934)، جورجیا ایالاتمتحده(1777) و ونزوئلا هستند.
کشورهایی بدون سیستم رأیگیری اجباری
کشورهایی با سیستم رأیگیری اجباری
کشورهای بدون انتخابات
لینک کوتاه:
https://www.payamekhorasan.ir/Fa/News/210017/