بزرگنمايي:

پیام خراسان - ایسنا/خراسان رضوی یک کارشناس مذهبی گفت: ما در روز عرفه، موظف شده‌ایم که به باطن و نفس خود هجرت کنیم و به دیدار ذات پروردگار برسیم.

حجت‌الاسلام سید ابراهیم لواسانی در گفت‌وگو با ایسنا درخصوص فضیلت روز عرفه و اهمیت این روز در شناخت خداوند، اظهارکرد: روز عرفه، روزی بزرگ، مهم و مبارک برای همه انسان‌ها و موجودات است. این روز شرافت بزرگی برای همه مخلوقات است تا بتوانند بیشتر با خداوند ارتباط برقرار کرده و او را بشناسند. روایات مختلف و متعددی در خصوص روز عرفه وجود دارد که به دو بخش ظاهر و باطن تقسیم می‌شود. باطن هم به تمثیل، نفس و... تقسیم می‌شود. در حقیقت در ظاهر روز عرفه، روزی است که آدم و حوا بعد از این که در بهشت خلق شدند؛ یکدیگر را شناختند و به تعبیری در دنیا آمدند و یکدیگر را شناختند.
وی ادامه داد: تمثیل به معنی ترسیم و تصویرسازی حقیقت است؛ به طوری که ما خدایی را در ذهن تصور می‌کنیم که روزی به نزد او خواهیم‌رفت. این نگاه بسیار عوامانه و سطح پایین است. در صورتی که این‌طور نیست و ائمه معصومین(ع) و انبیاء الهی آمدند و ما را از مسأله تمثیل و تصویر بالاتر برده و می‌گویند در قید و بند تمثیلات و تصویرات ذهنی نباشیم. زیرا این تصورات شما را محدود می‌کند. با توجه به آیه «من عرف نفسه فقد عرف ربه» در واقع شما دارای نفسی هستید که اگر آن را بشناسید، خدای خود را خواهیدشناخت.
هجرت به باطن و نفس، وظیفه ما در روز عرفه است
این کارشناس مذهبی بیان کرد: ما در روز عرفه، موظف شده‌ایم که به باطن و نفس خود هجرت کنیم و به دیدار ذات پروردگار برسیم. به این معنی که اگر کسی از قالب‌های مادی، ذهنی، تعلقات موهومی و تمثیلی خارج شود و این قیود را کنار بگذارد و همچنین با عقل خود به باوری برسد و این باور را از قلب خود عبور و به نفس خود برسد، درحقیقت نفس خود را شناخته‌است. این هجرت با بهره‌گیری از چنین عباداتی مانند دعای عرفه مخصوصاٌ در زمان‌ها و مکان‌های خاصی صورت می‌گیرد.
لواسانی عنوان کرد: به عنوان مثال این هجرت در روز عرفه بهتر انجام می‌شود و انسان‌ها راحت‌تر می‌توانند با خدا اتصال پیدا کنند؛ در نتیجه می‌توانند ابتدا خود و پس از آن خدای خود را بشناسند. در حقیقت شرافت انسان این است که خدای خود را بشناسد. به این ترتیب زمانی که انسان خدای خود را بشناسد به این دنیا و به تبع آن به گناهان تن نمی‌دهد. به این صورت که از تمام نعمات دنیا استفاده خوب و شایان می‌کند، اما حتی اندکی دل به آن‌ها نمی‌بندد. به این ترتیب روز عرفه یعنی روزی که انسان خدای خود را بشناسد و در آستانه عید قربان قرار گیرد؛ به طوری که نفس و همه تعلقات غیر خدا را، قربانی خدا کند.
وی خاطرنشان کرد: در واقع انسان خود را عارف به حق خداوند قرار دهد و با این معرفت به‌دست آمده، شرافتی پیدا کند که موجودی خدانما شود. به شکلی که مانند اولیاء خدا و شاگردان ائمه اطهار(ع)، متجلی صفات خداوند شود. نکته دیگری که باید به آن توجه شود این است که حجاج قبل از روز عرفه که روز ترویه نام دارد به صحرای عرفات که از حرم بیرون است، می‌روند، درواقع خداوند افرادی را که در حرم، عمره تمتع را به‌جا آورده‌اند، از حرم بیرون می‌کند و می‌گوید شما آمده‌اید اینجا و حرم خیالی برای خود تصور کرده‌اید، بیرون بروید و با حضور در صحرای عرفات، معرفت پیدا کنید و پس از آن دوباره به حرم بیایید و حج واجب را ادا کنید.
این کارشناس مذهبی تشریح کرد: لذا حجاج باید از حرم و مکه مکرمه بیرون بیایند و در صحرای عرفات که در دامنه «جبل‌الرحمه» قرار دارد، به التماس، دعای عرفه و اشک و آه امام حسین(ع) در روز عرفه توسل پیدا کنند تا به شرافت و معرفت الهی برسند. در حقیقت با این شناخت خلاء نفس ما پر می‌شود و در یک کلمه «از هیچی به همه چیز برسیم».
لواسانی اضافه کرد: مانند شرایطی که در حال حاضر به دلیل شیوع ویروس کرونا ایجادشده‌است که در آن به راحتی نمی‌توانیم در هر ساعتی از شبانه‌روز در حرم‌ها حضور پیدا کنیم. در واقع اولیا خدا و حجج الهی بندگان را اخراج کرده و می‌گویند: بروید و زمانی که به معرفت رسیدید، بازگردید.
وی با بیان این‌که روز عرفه مانند بسیاری از روزهای دیگر در بین مردم شناخته‌شده نبوده‌است و انبیاء آن را به مردم معرفی کردند، افزود: قبل از پیامبر اکرم(ص)، حضرت ابراهیم بودند که صحرای عرفات و منا را با ذبح اسماعیل خود متبرک کردند و نفس ایشان به این مکان‌ها شرافت داده‌است. به این ترتیب در دوران جاهلیت و قبل از اسلام تا اندازه‌ای دست‌خوش تحریف و فراموشی قرار گرفته‌است و پس از آن حضرت محمد(ص) دوباره تمام مناسک را به درستی به امت شناساندند.
معرفت الهی خواسته انسان‌ها از خداوند است
این کارشناس مذهبی گفت: یکی از خواسته‌های ما براساس دعاهای معتبری که از اولیاء خداوند رسیده‌است، این است که ما معرفت الهی را بخوانیم زیرا در صورتی که به شناخت خداوند دست پیدا نکنیم، رسول خدا(ص) را نمی‌شناسیم و در صورتی که انبیاء الهی را نشناسیم، اوصیا خدا را هم نخواهیم‌شناخت. درواقع معرفت خدا، عین معرفت رسول خدا(ص) و معرفت رسول خدا(ص) عین شناخت وصی خداوند است زیرا این بزرگان به دلیل سیر نفسانی که طی کرده‌اند به خداوند نیز اتصال پیدا کرده‌ و اوصاف خداوند در آنها نمود پیدا کرده‌است.
لواسانی تصریح کرد: به این ترتیب برای شناخت خداوند، باید از طریق شناخت امام که بر ما ولایت دارند، اقدام کنیم. بنابراین با امام‌شناسی به رسول خداشناسی و خداشناسی خواهیم‌رسید. بنابراین کسی که به دنبال امام حسین(ع) برود، دنبال حجت حقی رفته‌است که با شناخت و معرفت نسبت به او به شناخت خداوند می‌رسد.
پیوستن انسان به مقام ولایت، انسان را به توحید می‌رساند
وی ادامه داد: یکی از داستان‌های جالبی که «در کتاب آثارالحجه» مرحوم رازی در این خصوص نقل شده‌است، این است که آقای آشتیانی که از علماء بزرگ هستند دچار بیماری سختی می‌شوند که پزشکان از زنده ماندن ایشان ناامید می‌شوند. آقای آشتیانی تصمیم می‌گیرند که به زیارت امام رضا(ع) در شهر مشهد بروند که یا شفا بگیرند و یا اگر قرار است بمیرند نزد امام رضا (ع) این اتفاق بیفتد. به هر حال ایشان در شرایط سختی از تهران به مشهد می‌روند. در بین راه ایشان از شدت ضعف و ناراحتی از هوش می‌روند و با چشم دل می‌بیند که امام رضا(ع) به استقبال ایشان می‌آیند. به طوری که خود را در روز عرفه و در صحرای عرفات می‌بینند. زمانی که تصمیم می‌گیرند به سمت خیمه پیامبر اکرم(ص) بروند، حضرت محمد(ص) به ایشان می‌گویند که به خیمه فرزندم امام رضا(ع) برو و من هم به خیمه رفتم.
لواسانی بیان کرد: زمانی که امام رضا(ع) را زیارت کردم سه حاجت خود را بیان کردم که این سه حاجت عبارتند از این که مملکت ما را از شر دشمنان حفظ شود، دوم اینکه حاجت خصوصی که دارم روا شود و سوم اینکه اگر صلاح است بیماری من برطرف شود. امام رضا (ع) فرمودند: حاجت خصوصی تو روا خواهدشد و به مردم بگو تا وقتی که به ائمه و امام‌زاده‌ها توجه داشته‌باشند، از گزند و آسیب دشمنان هراسی نداشته‌باشند و مملکت آنها را حفظ خواهیم‌کرد. اما درخصوص بیماری، فعلاً مصلحت نیست که این بیماری برطرف شود و باید تو با آن دست و پنجه نرم کنی تا خداوند به تو اجر بیشتر عطا کند.
وی خاطرنشان کرد: آقای آشتیانی بیان می‌کنند که وقتی هشیار شدم متوجه شدم که چرا خداوند در روز عرفه اول به زائران امام حسین(ع) توجه می‌کند و پس از آنها به حاضران در مکه و عرفات توجه می‌کند و در آنجا بود که فهمیدم کسی که به دنبال امام حسین(ع) برود، درواقع به ریسمان اصلی الهی چنگ زده و اوست که به حقیقت و توحید پیوسته‌است. در صورتی که اگر مستقیم به درگاه خداوند برود، پروردگار او، پروردگاری ذهنی و خیالی است. پس با پیوستن به مقام ولایت، انسان به توحید نیز دست می‌یابد.
انتهای پیام