پیام خراسان - ایسنا/خراسان رضوی چرا در میان این رویداد بزرگ تاریخی، بیماری همه‌گیری که تغییر در نحوه کار، یادگیری، سفر، معاشرت و گذراندن اوقات فراغت ایجاد کرده است، حافظه ما را یاری نمی‌کند؟

به گزارش اینورس، برای بسیاری از ما که مشغول کار در خانه و یا آموزش در منزل هستیم، این دوره زمانی احتمالا با عدم کارایی درست حافظه همراه شده است و به راحتی حرف‌های دیگران، جلسات و یا گزارش‌های کاری را فراموش می‌کنیم.
چرا حافظه ما در این بیماری همه‌جانبه به ما کمک نمی‌کند؟ اضطراب ممکن است یک توضیح در این مورد باشد، اما دلیل دیگر از نحوه عملکرد حافظه ما ناشی می‌شود.
نحوه یادآوری چیزها و به یادآوردن جزئیات خاص از وقایع خاص گذشته مانند اینکه فردی در هفته گذشته یا یک هفته قبل‌تر از آن چه‌کاری انجام داده بود یک شاهکار ذهنی پیچیده است.
حافظه ما هم برای یادآوری با دقت وقایع گذشته و هم به یادآوردن اقدامات آینده به نشانه‌ها وابسته است.
علائم متمایز برای یک رویداد خاص ممکن است شامل محیط اطراف، افراد، سلیقه‌ها، صداها، بوها و یا هوا باشد.
ما به یاد داریم که کدام دوست در مهمانی گذشته چه نوع نوشیدنی استفاده می‌کرد زیرا ما جزئیات مکان را به یاد می‌آوریم، جایی که هر شخص نشسته بود، چه چیزی می‌خوردیم و غیره. این زمینه به ما کمک می‌کند تا فرد درست را در زمان آینده به خاطر آوریم.
ما به یاد داریم که همکار ما در یک جلسه کاری چه مطلبی بیان کرد زیرا می‌توانیم تجسم کنیم که افراد در کجا نشسته بودند. ما به یاد داریم که امروز چه روزی است زیرا در هفته نشانه‌هایی مانند کلاس کاراته، تمرین سرود و یا ترافیک روز خاص داریم که به ما یادآوری می‌کنند.

همان، همان و همان
متاسفانه، همه‌گیری کرونا بسیاری از نشانه‌ها را پاک‌کرده است. در عوض بسیاری از ما وقت خود را صرف نشستن در مقابل رایانه می‌کنیم وقتی‌که معمولا ممکن است در محل کار یا جاهای دیگر باشیم و این می‌تواند به ما کمتر توانایی تشخیص حوادث را از یکدیگر را بدهد.
خاطرات ما به‌گونه‌ای طراحی‌شده‌اند که روی چیزهای جدید یا متمایز متمرکز شوند. این بدان معناست که احتمالا هنگامی‌که آن‌ها با تغییر در محیط ما همراه باشند(مانند تعطیلات در خارج از کشور) حوادث را به خاطرخواهیم آورد. در مقابل، تمایل داریم رویدادهایی را که کاملا مشابه هستند، ادغام کنیم.
این کار مفید است زیرا به ما کمک می‌کند تا بدون نیاز به ثبت کامل تمام جزئیات هر رویداد، حوادث را به روشی منظم و مفید پیگیری کنیم.
اما با خانه‌نشینی، ما برای تمایز یک رویداد از رویداد دیگر، انتقال جسمی نداریم. ما دیگر بین جلسات یا رفت‌وآمد از دفتر به خانه نیستیم. بسیاری از رویدادهای مختلف در حال حاضر با همان متن (در خانه بمانید) مشترک هستند، اما حافظه شما تمایل دارد آن‌ها را به هم بزند.

چه‌کاری انجام دهیم؟
وقتی فهمیدیم که خاطرات ما شرایط فعلی را به چالش می‌کشند، کارهایی وجود دارد که می‌توانیم برای بهبود اوضاع انجام دهیم.
تلاش کنید تا نشانه‌های متمایز در هرصورت ممکن ایجاد شوند مثلا آیا می‌توانیم در اتاق‌های مختلف خانه جلسات کاری برای پروژه‌های مختلف برگزار کنیم؟
هر بار که بخواهید جلسات مکرر را بر عهده داشته باشید، از شخص دیگری بخواهید در صندلی مدیریت قرار گیرد. پیاده‌روی در جلساتی که فقط به آن گوش می‌دهیم می‌تواند مجموعه جدیدی از نشانه‌های بدنی ایجاد کند تا با آنچه گفته می‌شود در ارتباط باشد.
روش دیگر تکیه بیشتر به سیستم‌های حافظه خارجی مانند خاطرات، تقویم‌ها، یادداشت‌ها و سوابق است. قبول اینکه حافظه داخلی ما کوتاه است به این معنی است که ما می‌توانیم با استفاده از ابزار و منابع آگاهانه ذخیره اطلاعات آن را جبران کنیم.
این سیستم‌ها بعدا می‌توانند به‌عنوان نشانه‌های حافظه متنی نیز عمل کنند. به‌عنوان‌مثال، می‌توانیم یک اسکرین شات به یادداشت‌های جلسات ویدیویی خود اضافه کنیم تا به یادآوریم چه کسی حضور داشته و در کجا ثبت‌شده است.
این نوع توصیه‌ها اغلب به افرادی داده می‌شود که دلایل دیگر حافظه را به دلایل دیگری مانند آسیب مغزی تجربه می‌کنند.
اما اصول مشابه ممکن است به همه ما کمک کند که منابع حافظه داخلی را به دلیل عدم طراحی برای قرار گرفتن انحصاری در یک مکان بهبود ببخشیم.
هنگام پذیرش سیستم‌های حافظه خارجی، مهم است که آن‌ها از دسترسی سریع و همیشه دقیق برخوردار باشند، بنابراین می‌توانیم به آن‌ها کاملا اعتماد داشته باشیم و از یادآوری‌های موردنیاز خود از طریق آن‌ها اطمینان حاصل کنیم.
کار کردن از خانه برای بسیاری از ما یک امر جدید عادی است. تدوین راهبردهای جدید که عملکرد حافظه ما را پشتیبانی ‌کند ممکن است به کاهش تعداد چیزهایی که فراموش می‌کنیم، کمک کند و مانع یادآوری کووید-19 و تبدیل‌شدن به یک حس غیر شفاف شود.
انتهای پیام