چاپ

پیام خراسان - بازگو کردن خاطرات شیرین زندگی شاید یکی از بهترین موضوعاتی باشد که همه دوست دارند آن را بگویند و بشنوند اما بیان خاطرات تلخ دوران اسارت همسر، تنهایی و سختی های دوران جنگ توسط همسران آزاده، شیرینی خاصی ندارد؛ چرا که یادآور سختی و مشقت زندگی آن دوران است.

همسر آزاده شهید خلبان سرلشکر امیر حسین لشکری این گونه از گذشته اش می گوید که شوهرش 18 سال در اسارت بوده است و تنها اسیری به شمار می آید که مدت اسارتش 18 سال طول کشید. 16 سال از اسارت همسرم بی خبر بودیم. همسرم در سال 1359 در عملیات برون مرزی به خاطر نقص فنی هواپیمایش در خاک عراق سقوط کرد و به اسارت در آمد.
وی تصریح می کند: سال 1369 با پیگیری هایی که انجام دادیم متوجه شدیم ، وی اسیر شده است؛ اما هیچ مرجع رسمی آن را برای ما تایید نکرد تا اینکه در سال 1374 بالاخره از طریق صلیب سرخ، اطلاعاتی از همسرم مبنی بر زنده بودنش را به ما دادند؛ در آن دوران، باور نمی کردم که همسرم زنده باشد. پس از سال 74 نامه ای از طرف همسرم به دستمان رسید؛ باورم نمی شد که خودش باشد به همین خاطر چند کلمه ای که به عنوان راز میان مان بود در نامه برایش نوشتم و پس از اینکه جواب آن آمد، متوجه شدم که وی، همسرم است و خیالم راحت شد.
وی می گوید: ما سال 58 ازدواج کردیم و یک سال و دو ماه از زندگی مشترک ما می گذشت که همسرم اسیر شد و پس از گذشت 18 سال که به ایران بازگشت، تنها 10 سال با هم زندگی کردیم . همسرم جز مظلوم ترین آزادگان کشور بود؛ سال 88 نیز همسرم به درجه رفیع شهادت نائل شد و من یاد گرفتم که باید تنها زندگی کنم .وجود همسرم نشانه ای از طرف خداوند برای این ملت بود. وی تاریخ جنگ ما به شمار می آید و جاودانه است. وی مظلم آمد و مظلوم رفت و این بالاترین افتخار برای ما است.
** نوشتن نامه نگرانی
منصوره قدیری همسر مرسل آهنگری یکی دیگر از آزادگان کشورمان نیز می گوید: همسرم 24 شهریور سال 59 داوطلبانه به جبهه رفت و همان سال اسیر شد و پس از گذشت 10 سال به کشور بازگشت.
وی ادامه می دهد: سختی هایی که همسران آزادگان در دوران اسارت شوهرانشان کشیده اند، می تواند به یک کتاب تبدیل شود.
قدیری می افزاید: همسرم خیلی دوست داشت که حتما فرزندانمان به عنوان پزشک تحویل جامعه داده شوند که خوشبختانه اکنون فرزندانم پزشک هستند و یکی از آنان ، اکنون متخصص جراح زنان و زایمان است.
وی تصریح می کند: همسرم در نامه اش همیشه برایم می نوشت که مبادا اسارت من خلایی در روحیه و کارت پیش بیاورد، زیرا نونهالان امروز و آینده سازان فردا، زیر دستت هستند. من هم چون معلم بودم، این توصیه اش را آویزه گوشم کردم و با قدرت تمام و ایستادگی کامل علاوه بر فعالیت کاریم در تربیت فرزندانم نیز ثابت قدم بودم.
وی یکی از نگرانی آزادگان در آن دوران را طلاق غیابی همسرانشان عنوان می کند و می گوید: همسرم نیز نگران این موضوع بود به همین دلیل نامه ای برای من با این مضمون نوشت که مبادا بعد مکان و زمان باعث شده باشد که من را به فراموشی بسپاری و به دنبال سرنوشتت بروی که من در جوابش نوشتم؛ هرگز شما را به فراموشی نخواهم سپرد چون دو نهال زندگیت را در دست دارم.
قدیری در ادامه می گوید: همسرم اکنون به دلیل شکنجه هایی که در آن دوران متحمل شده است مشکل اعصاب و روان دارد و جانباز 75 درصدی است و من هنوز هم صبورانه وظیفه همسری خودم را به جا می آورم و از وی پرستاری می کنم.
براساس آمار، جمهوری اسلامی ایران طی هشت سال دفاع مقدس دارای 42 هزار آزاده است.