چاپ

پیام خراسان - ایسنا/خراسان رضوی عضو هیأت علمی گروه مرتع‌داری دانشگاه فردوسی مشهد گفت: در کتاب «جُستارهایی در مسئولیت اجتماعی زیست محیطی» اشاره می‌شود که دانشگاه هم باید یک بازنگری نقادانه به خود داشته باشد و لازم است به عقب برگردد.

دکتر کمال‌الدین ناصری، 3 آذرماه در نشست نقد و بررسی کتاب «جستارهایی در مسئولیت اجتماعی زیست محیطی» که در دانشکده منابع طبیعی و محیط زیست دانشگاه فردوسی مشهد برگزار شد، اظهار کرد: ما تعهد ناپذیری را از گذشته‌ در جامعه خود شاهد بودیم و از نظر ما هر کاری که انجام دهیم مجاز است و این امر در ذات خودش نوعی مسئولیت‌گریزی را دارد و دانشگاه هم از این امر مستثنی نیست. در کتاب «جُستارهایی در مسئولیت اجتماعی زیست محیطی» اشاره می‌شود که دانشگاه هم باید یک بازنگری نقادانه به خود داشته باشد و لازم است به عقب برگردد.
وی خاطرنشان کرد: شاید نهاد دیگری جرأت نکند که دانشگاه را مورد نقد قرار دهد بنابراین لازم است که دانشگاه به عقب برگردد و خود را نقد کند. قدم اول این است که باید بپذیریم در جایی اشکالاتی وجود دارد و نیاز به اصلاح است و این گام اخلاقی است که برداشته می‌شود. مسئولیت‌پذیری دانشگاه باید به گونه‌ای باشد که از خود سوال کند آیا فقط وظیفه ما این است که در وقت بروز حادثه برای مردم شرح دهیم که دلیل رخداد این بود و تنها یک کمکی به حادثه‌دیدگان داشته باشیم و یا اینکه وظیفه خیلی مهم‌تری هم وجود دارد که باید در ابتدا به آن بپردازیم.
عضو هیأت علمی گروه مرتع‌داری دانشگاه فردوسی مشهد بیان کرد: مشکلی که در جامعه خود داریم، فقدان فلسفه است و در کار خود فلسفه نداریم. در بعضی از وجوه اجتماعی گزاره‌های دیگری مانند مسائل دینی مقداری جای را پر کردند اما در بسیاری از موارد دیگر مخصوصا در نهادهای مدرن، فلسفه احساس نمی‌شود. امروز جامعه‌ای داریم که بسیاری از باورهای دینی و اخلاقی کمرنگ شده و مورد دیگری هم وجود ندارد که جای آن را پر کند.
وی گفت: فلسفه در کشورهایی مانند ایران دردآور است و وقتی به دانشگاه می‌رسیم، می‌گوییم فلسفه دانشگاه و الگوی معرفت‌شناسانه ما در این نهاد چیست؟. اگر می‌توانیم الگوی بومی برای دانشگاه خلق کنیم می‌توانیم بنیان‌های معرفت‌شناسی را پی ‌بریزیم و پر کنیم و در صورت نداشتن، از دیگران تقلید کنیم. متاسفانه ما در الگوگیری هم کاملا ناموفق بودیم.
ناصری افزود: اکثر دانشگاه‌های ما به ویژه دولتی عمدتا الگوی ناپلئونی دارند زیرا دانشگاه‌هایی هستند که بیشتر در خدمت دولت قرار دارند، برای دولت نیرو تربیت می‌کنند و غالبا اینگونه است، اما امروز ما دانشگاهی می‌خواهیم که مسئولیت اجتماعی بپذیرد که علم و پژوهش را در هم مخلوط ‌کند و در خدمت جامعه قرار می‌دهد.
انتهای پیام