چاپ

پیام خراسان - ایسنا/خراسان رضوی عضو هیأت علمی گروه مهندسی آب دانشگاه فردوسی مشهد گفت: اصلی‌ترین وظیفه دانشگاه، توسعه علم و فناوری بومی است و دانشگاه‌های ما از این حیث قاصرند چراکه داده ندارند.

دکتر کامران داوری، 3 آذرماه در نشست نقد و بررسی کتاب «جستارهایی در مسئولیت اجتماعی زیست محیطی» که در دانشکده منابع طبیعی و محیط زیست دانشگاه فردوسی مشهد برگزار شد، اظهار کرد: مشکل اصلی که در کشور ما وجود دارد این است که دچار بیماری شدیم و کشور با حجم بزرگی از بی‌اخلاقی مواجه است که ابتدا در رفتار مسئولان وجود دارد و پس از آن، به جامعه پخش می‌شود.
وی افزود: بحران خردورزی جمعی مشکل اصلی ما در محیط زیست به شمار می‌رود و منظور از خرد، شعور است و مشکل دیگری که با آن دست و پنجه نرم می‌کنیم، این است که نمی‌توانیم با یکدیگر به صحبت بنشینیم. از دید من دلیل آن، گزینشی رفتار کردن سیستم است و در واقع ما یک سیستم شایسته‌سالاری نداریم بلکه از یک سیستم گزینشی انتسابی برخوردار هستیم که افراد مسئولیت‌های خود را قبول می‌کنند اما آن‌گونه که باید و شاید به وظایف خود عمل نمی‌کنند.
عضو هیأت علمی گروه مهندسی آب دانشگاه فردوسی مشهد تصریح کرد: دانشگاه، دانشگاه است و ما «آدم» می‌خواهیم. بدون این فرد هیچ گره‌ای از هیچ مشکلی حل نمی‌شود و سیستم، مسائل عمیقی دارد که همه این‌ها با یک رفتار اداری خیلی سخت و بعید است که حل شود. ما در نظام دانشگاه افرادی را می‌خواهیم که با کمال شفقت و خاکساری به میدان بیایند و خود را به زحمت بیاندازند تا مشکلات حل شود. ما می‌توانیم این نوع نگاه را به اعضاء هیأت علمی تلقین کنیم.
وی عنوان کرد: اصلی‌ترین وظیفه دانشگاه، توسعه علم و فناوری بومی است و دانشگاه‌های ما از این حیث قاصرند چراکه داده ندارند و اگر عضو هیأت علمی این‌گونه فعالیت نکند، در زمینه مسائل مختلف جواب نمی‌گیرد. ما برای دانشگاه دو حوزه عمل داریم که حوزه کسب و کار بخش خصوصی است و بعضی از ما در گرایش به بخش خصوصی وصل می‌شویم و دوم بخش سیاست‌گذاری، مجلس و دولت در لایه‌های تصمیم‌گیری است و این مقوله هم جزو عمل دانشگاه محسوب می‌شود و اتفاقا بیشتر از بخش اول دارای اهمیت است.
داوری بیان کرد: اگر بخواهیم اثری ایجاد کنیم تنها راه آن، پیگیری مستمر است و افراد باید اقداماتی انجام دهند که بالاخره حرف آن‌ها به گوش برسد تا شاید ذهن فردی آگاه شود و در تصمیم‌گیری‌ها آگاهانه‌تر رفتار کند. البته بزرگترین انتظاری که از دانشگاه می‌رود این است که هر فرد عالمی هر کاری از دست‌شان برمی‌آید را انجام دهد.
وی اضافه کرد: یک عضو هیأت علمی، شهروند است و مسئولیت‌های خانوادگی، علمی و اجتماعی دارد و این امر نیازمند کنشگری است بدین معنا که پیش‌دستی می‌کند و آینده را رقم می‌زند و امروز که در این نقطه قرار داریم نتیجه دیروز ماست و اگر امروز به فکر نباشیم قطعا فردای بدتری در انتظار ما خواهد بود.
انتهای پیام