چاپ

پیام خراسان - ایسنا/خراسان جنوبی یک کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری گفت: برای اینکه ببینیم شهر سبز چیست باید ابتدا ببینیم چه ویژگی‌هایی دارد تا بتوانیم در راستای ایجاد آن تلاش کنیم.

فرزانه نصراصفهانی در گفت‌وگو با ایسنا اظهار کرد: شهرنشینی در سطح محلی و جهانی پیامدهای زیست محیطی بسیاری دارد.
وی با بیان اینکه ساکنین شهرها مسئول انتشار تقریبا 70 درصد گازهای گلخانه‌ای به جو هستند، افزود: توسعه شهرنشینی فضای سبز حیاتی و زمین‌های قابل کشت و کار را از بین برده و بر منابع آب و انرژی، مدیریت مواد زائد، سیستم فاضلاب و شبکه حمل و نقل فشار وارد می‌کند؛ بنابراین برای حل مشکلات تغییر اقلیم، جلوگیری از نابودی اکوسیستم‌ها و بهبود سلامتی و خوشبختی میلیون‌ها نفر راه‌حل را باید در سطح شهرها از جمله شهر سبز جست وجو کرد.
این کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری بیان کرد: شاخص شهر سبز معیاری است که شهرها را بر اساس 8 بعد توسعه پایدار مقایسه می‌کند که عبارتند از CO2، انرژی، کاربری زمین و ساختمان‌ها، حمل و نقل، مواد زائد، آب، هوا و نظارت زیست محیطی.
نصراصفهانی ادامه داد: رویکرد شهر سبز در سال‌های اخیر توسط طرفداران محیط زیست مطرح شد و به عنوان جوهر توسعه پایدار شهری، بر دل نگرانی نسبت به وضعیت محیط زیست شهری و حفاظت از آن با تکالیف ما در قبال نسل‌های حاضر و آینده تاکید داشت.
وی افزود: در واقع شهر سبز حکایت از آن می‌کند که شهر چرا و چگونه باید سبز باشد و اولویت در شهرهای سبز توجه به این مسئله است که توسعه شهری نباید منابع محدود و تجدیدناپذیر را از بین ببرد و نظام‌های زیست محیطی را به شکلی تخریب کند که ساکنان مناطق شهری و نسل‌های آینده قادر نباشند نیازهای خود را برآورده سازند.
این محقق بیان کرد: شهرهای سبز از هوایی پاک برخوردارند و دارای آب پاک و خیابان‌های مطلوب و پاک هستند؛ شهرهای سبز همچنین رفتارهای سبز نظیر استفاده از حمل و نقل عمومی را تشویق می‌کنند و پیامدهای مخرب زیست محیطی آن‌ها نسبتاً کم است.
نصراصفهانی ادامه داد: در واقع اگر بناست تا تلاشی برای حفاظت از آنچه در طبیعت به‌جای مانده صورت گیرد، باید برای بهبود کیفیت زندگی انسان‌ها، به فکر ایجاد گونه جدیدی از شهرها بود، یعنی شهرهای دوستدار محیط زیست.
وی افزود: شهر دوستدار محیط زیست، شهری است که با اکوسیستم پیرامونش در تضاد نباشد؛ با رشد بی‌رویه ساختمان‌ها، فضای سبز اطراف خود را نبلعد و با تولید انبوه زباله و فاضلاب، موجب تخریب محیط‌ زیست و آلودگی آب و هوایی که خود استفاده‌کننده آن است، نشود؛ چنین شهری می‌تواند زندگی قابل دوامی را برای جمعیت رو به انفجار جهان ایجاد کند.
این کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری ادامه داد: شهر سبز، شهری است دوستدار محیط زیست و سازگار با ایده توسعه اقتصادی پایدار که می‌تواند برای ساکنین خود رفاه، آسایش و امنیت به همراه داشته باشد.
نصراصفهانی بیان کرد: در ایده شهر سبز، مدیران شهری می‌کوشند تا کمترین تاثیر تخریبی را بر روی زیست بومی داشته باشند که شهر روی آن اتکا دارد، چشم‌انداز چنین شهری آن است که با محیط زیست پیرامون خود سازگار بوده و احترام به محیط زیست، بخشی از اولویت شهروندان آن است.
وی خاطرنشان کرد: در سال 2014 شهر «هامبورگ» توانست به خاطر برنامه‌هایی همچون گسترش شبکه اینترنت پرسرعت برای کاهش حجم مسافرت‌های درون‌شهری، گسترش پروژه‌های شبکه رفت و آمد ریلی، حمایت از تولید اتومبیل‌هایی با موتور الکتریکی، طراحی استفاده از سوخت‌های طبیعی، تولید و مدیریت زباله، مصرف آب، مدیریت پساب‌ها و جداسازی و بازیافت زباله‌های خانگی و صنعتی، عنوان پایتخت سبز اروپا را به خود اختصاص دهد.
این کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری بیان کرد: با این حال در کشوری مانند ایران که قرارگیری در کمربند خشک و نیمه خشک، یکی از بارزترین ویژگی‌های آن است، شهرها بیش از هر نقطه دیگری به فضای سبز نیاز دارند.
نصراصفهانی ادامه داد: دستکاری بشر در توزیع طبیعی منابع آب مانند سدسازی، حفر چاه‌های بیشتر، تکنولوژی‌های آب مصرف کن، آلودگی هوا ناشی از سوخت‌های فسیلی به صورت مسقیم یا غیرمستقیم دلایل عمده بحران کنونی آب هستند.
وی یادآور شد: در واقع بشر با دخالت بیشتر در منابع آبی نظم طبیعی را به هم ریخته و اکوسیستم را دچار تغییرات اساسی کرده است و نتیجه آن این می‌شود که دیگر نمی‌توان شاهد هیچ گونه شهر سبزی در کشورمان باشیم.
انتهای پیام