چاپ

خراسان آنلاین - چه زیبا تکه‌های چوب یا نخ بادستان پینه بسته زنان و مردان روستایی جانی تازه می‌گیرد و آثاری خلق می‌شود که نشان از ذوق هنری و اصالت هنرهای دستی در منطقه خراسان‌جنوبی دارد.
، شوشود، روستایی است در دهستان فشارود از توابع بخش مرکزی شهرستان بیرجند، واقع در استان خراسان جنوبی که شغل بیشتر مردم این روستا کشاورزی و دامپروری است.

روستای شوشود بیرجند جزو معدود روستاهای خراسان جنوبی است که هنوز بافت قدیمی خود را حفظ کرده و کوچه پس کوچه‌های آن حال و هوای صمیمیت و همدلی مردمان قدیم را یادآور است.
با دیدن خانه‌های گاهگلی وسنگی روستا روح تازه‌ای در انسان دمیده می‌شود و زمانی که به این روستا قدم می‌گذاری تمامی قواعد و قوانین زندگی شهری رنگ می‌بازد.
زیبایی، سادگی، راحتی، فراغت، منظره‌های دلگشا، صلح و صفا و آرامش از بارز ‎‎ ترین صفات روستا و روستاییان است.
در ادامه سفر به روستای شوشود و دیدن مناظر زیبای آن سراغ مادر هنرمندی گرفتیم که همه اهالی روستا او را به سخت کوشی می‌شناختند و حرف‌های گفتنی و دست بافته های زیبایی داشت که شنیدن و دیدن آن خالی از لطف نیست.
اهالی روستا آدرس خانه «کنیز مودستی» را می‌دهند. به خانه‌ای میرسی که دری آبی‌رنگ و چوبی دارد و دیواره‌های کاهگلی اش سادگی و صفای خاصی را نشان می‌دهد.
با صدای در کوب سکوت کوچه در هم می‌شکند و پیرزن خوش سیما با لبخند دلنشین بر لب، با گشودن در ما را با روی خوش به منزل دعوت می‌کند.
یک راهروی باریک که دو طرف آن دو اتاق کوچک به چشم می‌خورد، حوض آب وسط حیاط و باغچه‌های کوچک زیبایی خاصی به خانه این بانوی هنرمند داده است.

وارد اتاق خانه‌اش که می‌شوی مجموعه‌ای از یک زندگی ساده را می‌بینی که بدون هیچ دغدغه‌ای از تکنولوژی یا مد، زندگی آرام و ساده‌ای در آن به چشم می‌آید، این را از چراغ قدیمی و قابلمه غذای روی آن یا از کرسی ساده اتاق مادر بزرگ، می‌فهمی.
باید گفت هنوز هم خانه‌های مادربزرگ‌هایی چون کنیز مودستی وجود دارد که به تاریخ نپیوسته و به راستی مجموعه‌ای از زندگی ساده و بی‌آلایش و بدون از زرق و برق است.
گوشه‌ای از اتاق نخ‌هایی خودنمایی می‌کند که رنگ‌های مختلفی دارد و وقتی از خانم مودستی خواستم درخصوص کارهایش توضیح دهد، با خوشرویی وحوصله، گفت: این نخ‌ها برای بافتن حوله و پارچه‌ها نخی(در اصلاح محلی قطیفه) است که از پشم گوسفندان تهیه شده و بافتن آن یکی از هنرهای دستی زنان روستا است.
از هنر کرباس بافی می‌گوید، از زحمت و رنجی که باید کشیده شود تا یک متر کرباس آماده شود.
خانم مودستی ادامه می‌دهد: غوزه پنبه بعد از چیدن از زمین و حلاجی دستی و ریسندگی با دست و جوشاندن در آب و رشته رشته کردن تبدیل به نخ شده و بافته می‌شود.
او می‌گوید: لباس‌های زنان قدیم از همین کرباس بوده و در حال حاضر نیز برای جهیزیه عروس در روستا استفاده می‌شود.
این هنرمند صنایع دستی در روستای شوشود با انرژی زیاد تمامی هنرهای دستی خود را برای معرفی از اتاق‌های مختلف خانه می‌آورد.
از شالگردن زرد رنگ بزرگی که با پشم گوسفند بافته بود تا جاجیم بزرگی که زیبایی و طرح خاص داشت، همگی نشان از زحمات و سلیقه این هنرمند روستایی بود.

خانم مودستی می‌گوید: بیشتر این هنرها را از مادرم یادگرفته‌ام و آن را به دختران روستایی نیز آموزش داده‌ام.
او می‌گوید: کارهایم مشتری زیادی ندارد چون برای فروش جای خاصی نمی‌برم مگر برخی اهالی روستا یا فامیل برای لحاف کرسی یا مواردی دیگر بخرند.
این هنرمند روستای شوشود سبدهای بزرگی نیز بافته بود که می‌گفت: برای خشک کردن برخی محصولات کشاورزی از آنها استفاده می‌کنم که سبدها باساقه‌های بادامشک (بادام کوهی) بافته می‌شود.
پلاس، گلیم وچادر شب از هنرهای دیگر این بانوی خوش ذوق روستایی بود که به گفته خودش دوست دارد این هنرها را به دختران روستا آموزش دهد تاحفظ شوند، اما گویا خیلی تمایلی برای یادگیری در بین جوانان روستا وجود ندارد.

چه زیباست تکه‌های چوب یا نخی که با دستان پینه بسته زنان روستایی جان تازه می‌گیرد و آثاری خلق می‌شود و نشان از ذوق و اصالت هنری دارد.
و باید گفت هنوز هم هستند زنان هنرمندی که بدون نام و نشان آثار هنری فاخری خلق می‌کنند که حتی در آن سوی مرزها نیز هنرشان مورد استقبال واقع شده و نام نشانی دارد، امید است با شناسایی و حمایت متولیان امر انگیزه دو چندانی برای این هنرمندان ایجاد شود.