بزرگنمايي:

پیام خراسان - ایسنا/خراسان شمالی خراسان شمالی یکی از استان هایی است که بیشترین کاروانسراها را در مسیر جاده ابریشم در شاخه جرجان –نیشابور دارد.
از 11 کاروانسرایی که در مسیر جاده ابریشم در شاخه جرجان به نیشابور قرار دارد هشت کاروان سرا از این تعداد در خراسان شمالی قرار دارد.
بناهای موجود در مسیر جاده ابریشم از لحاظ ارزش های تاریخی و فرهنگی از اهمیت خاصی برخوردار هستند و از گذشته تاکنون این جاده همیشه علاوه بر محلی برای جابجایی کالاها بوده، موجب انتقال فرهنگ، تکنولوژی، اندیشه و علم هم بوده است.
به همین دلیل شهرهایی که در مسیر راه ابریشم قرار گرفته‌اند در طول تاریخ شاهد شکوفایی اقتصادی و فرهنگی خاصی بوده‌اند.
مسیر جرجان به نیشابور نه تنها به دلیل وجود تاسیسات وابسته به راه، مانند کاروانسراها، آب انبارها، برج‌ها و بناهایی که مربوط به راهنمایی مسافران و مراقبت از راه‌ها هستند، بلکه تعداد زیادی از مشاهیر علم و ادب و فرهنگ در شهرهای این مسیر رشد و پرورش کرده اند که نشان دهنده تاثیرات این مسیر فرهنگی است.
ساختن بناهای باشکوه و هنرهای ظریف بکار رفته در آن درکنار صبر و حوصله، عشق و ایمان هم می خواهد. کاروانسراهای تاریخی برای عشق خدمت به کاروانیان و مکان گفتمان ملت‌ها شکل گرفتند.
یکی از این کاروان سراها که به رباط عشق نامور شده است رباطی در خراسان شمالی است که از عهد حکومت تیموریان در ایران که به مرور زمان با شکل گیری آبادی در اطراف آن این نام بر روستا نیز اطلاق شده است .
کاروان‌سرای عشق یکی از چندین رباط تاریخی شهرستان گرمه است که در دوره تیموری بر سر شاهراه ارتباطی گرگان و نیشابور در روستای به همین نام بنا شده است.
مصالح این کاروانسرا از آجر، گچ و چوب است و ماندگاری آن در طول سال‌های متمادی به رغم بارش های برف و باران، آسیب های طبیعی دیگر، عدم مراقبت های لازم از سوی دست اندرکاران و مرمت نکردن آن نشان از استحکام و رعایت دقیق اصول معماری در آن است.
پلان این کاروان سرا مستطیلی و حیاط مرکزی آن یک صحن چهار ایوانی است که از هر طرف با غرفه های متعدد و اتاق های برای استراحت کاروانیان و نیز اصطبل هایی برای احشام آن ها احاطه شده است.
مصالح اصلی بنا سنگ و ساروج و آجر است و طرح کلی آن تا حد زیادی به رباط قلی شباهت دارد. شواهد موجود نشان می دهد که در دورۀ تیموری در این محل کاروانسرای قدیمی تری وجود داشته که قدمت آن دست کم به قرون چهار تا پنج هجری می رسد و به علت تخریب زیاد به دستور میرعلی شیر نوایی، وزیر دربار سلطان حسین بایقرا در کنار آن رباط کنونی را ساخته اند.
انتهای پیام