بزرگنمايي:

پیام خراسان - ایسنا/خراسان رضوی یک هنرمند تئاتر گفت: تئاتر در خراسان رضوی اصلاً حرفه‌ای نیست که کرونا بخواهد تاثیری روی ساختار آن بگذارد، و تنها فایده کرونا برای ما این بود که پرده از نابسامانی‌های هنری در سطح استان و کشور برداشت.

امین رضایی در گفت‌وگو با ایسنا با اشاره به دشواری‌های انجام کار تئاتر در سال گذشته به دلیل شیوع ویروس کرونا، اظهار کرد: اگر از نظر ساختاری به قضیه نگاه کنیم، هیچ اتفاق خاصی رخ نداده است؛ چراکه تئاتر در خراسان اصلاً حرفه‌ای نیست که چیزی بخواهد روی آن تأثیر بگذارد.
وی با گلایه از بی‌توجهی برخی مسئولان به مطالبات هنرمندان در سال گذشته، ادامه داد: ما در تمام این سال‌ها منتظر بودیم تا سیستم فرهنگی کشور به ما روی خوش نشان دهد، اما در این شرایطی که به‌ وجود آمد متوجه شدیم که این اتفاق قرار نیست رخ بدهد. به ‌عنوان مثال در سالی که خیلی آسیب دیدیم و به حمایت دولت نیاز داشتیم، این اتفاق نیفتاد. با این ‌حال حتی بیانیه‌هایی صادر شد، اما نه‌تنها نتیجه‌ای در بر نداشت، بلکه هیچ‌کدام از مسئولان حتی واکنشی به این اعتراضات نشان ندادند.
این هنرمند تئاتر با بیان این‌که «معتقدم بازگشایی سالن‌های سینما و تئاتر اقدامی برای خاموش کردن اعتراض هنرمندان بود»، تصریح کرد: ما درک می‌کنیم که کشور به علت تحریم‌های همه‌جانبه در وضعیت اقتصادی نامناسبی قرار دارد و تخصیص بودجه به تئاتر کار مشکلی است، اما با این وجود هم می‌توانیم گفتمان داشته باشیم؛ چراکه وقتی گروهی از افراد مطالبه‌ای دارند، حتماً قرار نیست که شما مطالبه آن‌ها را انجام دهید، بلکه می‌توانید فقط با آن‌ها گفت‌وگو کنید و این چیزی است که ما از مجلس و وزارت ارشاد انتظار داشتیم.
رضایی با اشاره به فعالیت‌های هنری خود در سال 1399، بیان کرد: من تلاش خودم را کردم و در این مسیر نه‌تنها از ما حمایت نشد، بلکه کارشکنی‌هایی هم وجود داشت. با این ‌حال در ابتدا فکر می‌کردم این کارشکنی‌ها برخاسته از مشکلاتی با شخص یا ایدئولوژی‌های خاص است، اما این روزها متوجه شده‌ام که دلیل کارشکنی‌ها این است که فرهنگ، هنرهای هفت‌گانه و به‌طور خاص هنر تئاتر برای مسئولان استان خراسان رضوی هیچ اهمیتی ندارد. در چنین شرایطی گاهی اوقات به شهرم افتخار می‌کنم که با وجود این‌همه کم‌لطفی، باز هم مردم هنر را تنها نگذاشته‌اند و از آن استقبال می‌کنند.
وی با گلایه از وضعیت نامشخص انجمن هنرهای نمایشی استان و در دسترس نبودن سالن اصلی تئاتر شهر مشهد، خاطرنشان کرد: وقتی شما چنین فضا و پتانسیلی دارید و از آن استفاده نمی‌کنید، یعنی آن مسئله برای شما اهمیتی ندارد. در چنین وضعیتی می‌توانم بگویم این شرایط، ناشی از سوء مدیریت است و اگر مدیریت صحیحی وجود داشت، این شرایط نه‌تنها آسیب‌زننده نبود، بلکه می‌توانست موجب درآمدزایی هم شود.
این کارگردان تئاتر با بیان این‌که «کرونا شرایط 10 ساله تئاتر مشهد را به صورت فشرده نمایان کرد»، ادامه داد: در سال‌های دبیرستان، به ما می‌گفتند که وقتی بزرگ شوید، مدیران این کشور خواهید بود و در حال حاضر سوال من این است که اگر من جوان با این شرایط روحی و روانی حاکم بر جامعه، روزی مدیر یک مجموعه باشم، چه خواهد شد؟ به این دلیل که من آموزش ندیده‌ام، مدیریت نشده‌ام و حال خوبی ندارم. در چنین شرایطی واضح است که نسلی که این شرایط را تجربه کرده، اصلاً نمی‌تواند مدیر خوبی در جامعه باشد؛ چراکه در حال حاضر هیچ بذری جز بذر ناامیدی نمی‌توانیم بکاریم که بعدها برداشت کنیم.
وی با اشاره به شرایط متفاوت جشنواره فیلم فجر در سال گذشته، گفت: دلیل کار نکردن تعدادی از کارگردان‌های بزرگ کشور، این است‌ که اکرانی برای فیلم وجود ندارد و ساخت فیلم در چنین شرایطی، هیچ‌گونه توجیه اقتصادی ندارد. علاوه بر این، سامانه‌هایی مثل «فیلیمو» و «نماوا» به ساختار هنر ما لطمه می‌زنند و بدنه سینما را نابود می‌کنند. در همین زمان می‌بینیم که فیلم‌های جشنواره فجر، برای اولین‌بار به ‌جای سینما در تلویزیون پخش می‌شوند و این اتفاق وحشتناکی است.
رضایی ضمن اشاره به سیستم طبقه‌بندی شده شبکه‌های کابلی در سایر کشورهای جهان، بیان کرد: در حال حاضر حدود 50 سریال نمایش خانگی در کشور در حال تولید است و متأسفانه این رقم بسیار بالایی است. با این ‌حال در همه‌جای دنیا، نمایش خانگی به بدنه هنر کمک می‌کند، بازیگران بزرگی را به سینما معرفی کرده است و بازیگران نامدار کمتری در این سریال‌ها بازی می‌کنند. با این وجود، در ایران بازیگران سریال‌های نمایش خانگی همان ستاره‌های سینما هستند. علاوه بر این از لحاظ محتوا هم، محتوای این سریال‌ها اصلاً خوب نیست و در چنین شرایطی معتقدم که ما اصلاً چیزی را تولید نمی‌کنیم، بلکه فقط عرضه کننده هستیم.
این هنرمند تئاتر با بیان این‌که «آثار هنری در کشور ما فاقد تفکر و هدف است»، تصریح کرد: مشکل بزرگ سیستم هنری ما در همه بخش‌های هنر، این است که عرضه کردن ما بیشتر از تولید کردن ما است؛ چراکه سرمایه‌گذار باید عرضه کند تا زنده بماند و این هنر نیست. در چنین شرایطی می‌توان گفت که ما توجه به شرایط جامعه و تولید محتوای هدفمند را اصلاً در هنر مشاهده نمی‌کنیم و همه آثار فقط هیجان کاذبی است که هنرمند به‌دنبال کسب درآمد از آن است.
وی با انتقاد از شعار «در خانه بمانید تا زنده بمانید»، اظهار کرد: در همه کشورهای دنیا کرونا مدیریت شده است، اما در ایران تا حرف از مدیریت می‌زنیم این‌طور تصور می‌شود که انتظار حمایت مالی داریم. با این ‌حال مشکل اصلی ما، زیرساخت‌ها و بسترهای کاری است که برای ارائه هنرمان نیاز داریم.
رضایی ضمن اشاره به استقبال خوب مخاطبان از نمایش «کشته شده»، اضافه کرد: ما در یک سالن با ظرفیت 107 نفر، اجازه داشتیم که در مدت 31 شب اجرا، هرشب 54 بلیط بفروشیم تا پروتکل‌های بهداشتی رعایت شود. در چنین شرایطی با وجود این‌که این نمایش با بازیگران کم و بسیار ساده روی صحنه رفت با استقبال خوبی مواجه شد که برای من قابل پیش‌بینی نبود.
وی با اشاره به این‌که «کرونا هنوز هم خیلی جدی و ترسناک است»، گفت: این نمایش را من قبل از کرونا آماده کرده بودم و داستان آن بر اساس معضل اجتماعی مزاحمت‌های خیابانی برای دختران و زنان نوشته شده است که در همه جای دنیا وجود دارد و فقط مختص به ایران نیست. با این ‌حال نمی‌توانیم بگوییم نباید این معضل وجود داشته باشد، بلکه باید تحلیل کنیم تا ببینیم این ناهنجاری به چه دلیلی ایجاد شده است.
این کارگردان تئاتر افزود: در تمام دنیا وقتی یک‌سری از بسترها حذف می‌شود، بسترهای دیگری جایگزین می‌شوند. به‌ عنوان مثال اگر در حال حاضر امکان اجرای تئاتر وجود ندارد، می‌توانیم تئاتر خیابانی را جایگزین کنیم. با این وجود، اما تئاتر خیابانی در کشور ما جدی گرفته نشده است و در مشهد هم فقط در روزهای آخر اسفند یک جشنواره تئاتر خیابانی اجرا می‌شد که آن هم با استانداردهای تئاتر خیابانی فاصله زیادی داشت.
وی ضمن اشاره به اجرای خیابانی موفق نمایش «در انتظار گودو» در باغ کتاب تهران، بیان کرد: من کارگردان می‌توانم یک نمایش خیابانی را با بهترین کیفیت تولید کنم، اما امکانات و بستر این اتفاق برای ما مهیا نیست. با این ‌حال امسال می‌توانستیم به سمت بسترهای دیگر حرکت کنیم و من هنرمند آمادگی آن‌ را داشتم، اما سوال این‌جاست که چرا این اتفاق رخ نداد؟ و پاسخ این سوال به همان فقدان مدیریت صحیح باز می‌گردد.
رضایی با بیان این‌که «باید کاگروه‌هایی از جوانان هنرمند فعال در سطح کشور برای مشورت‌دهی به سیاست‌گذاران هنر وجود داشته باشد»، گفت: به ‌عنوان مثال در بخش تئاتر، مدیر انجمن هنرهای نمایشی خراسان باید دارای دو ویژگی باشد، اول این‌که از بدنه تئاتر برخاسته باشد و دوم این‌که مدیریت بلد باشد، اما متأسفانه افرادی که برای تئاتر تصمیم‌گیری می‌کنند در بدنه اقتصادی تئاتر حضور ندارند و مشکلات گروه‌ها را درک نمی‌کنند.
وی ادامه داد: در همین موضوع انتخاب رئیس انجمن هنرهای نمایشی استان خراسان حدود 40 گروه تئاتری ثبت شده، در انتخابات انجمن حق رأی دارند، اما نکته جالب اینجاست که این 40 گروه در پنج سال گذشته اصلاً تئاتری روی صحنه نبرده‌اند و مشخص نیست چرا افرادی‌که در 10 سال گذشته فقط در یک نمایش حضور داشته‌اند، باید حق رأی و تصمیم‌گیری داشته باشند؟ این اصلاً عادلانه نیست و نتیجه چنین انتخاباتی کاملاً جهت‌دار و اشتباه خواهد بود.
این هنرمند تئاتر خاطرنشان کرد: پیشنهاد می‌کنم در وزارت ارشاد و انجمن هنرهای نمایشی، یا هر ارگان دیگری که برای تئاتر سیاست‌گذاری می‌کند، افرادی از بدنه اقتصادی فعلی تئاتر حضور داشته باشند تا دغدغه هنرمندان را درک کرده و تصمیم‌های مناسبی بگیرند.
انتهای پیام