بزرگنمايي:

پیام خراسان - ایسنا/خراسان رضوی در ذکر فضایل قرائت «دعای نور» روایات زیادی وجود دارد، اما پرتکرارترین آن‌ها در امان نگهداشتن شخص متوفی از عذاب قبر و تابیدن صدهزار نور در قبر اوست.

یکی از مظاهر توسل و ارتباط خدا در دین اسلام، مسئله دعا است. مسلمانان در هر زمان و مکانی می‌توانند با خواندن دعاهایی که از گذرگاه‌های پر پیچ‌وخم تاریخی به دست‌شان رسیده، مسیر ارتباطی به سوی ملکوت خدا گشوده و با او گفت‌وگو کنند.
اگرچه که بخش زیادی از دعاهایی که امروزه به دست شیعیان رسیده، متعلق به امام سجاد(ع) است، اما در میان روایات و بررسی‌های تاریخی به مواردی برمی‌خوریم که از سوی سایر معصومین(ع) نقل شده است. «دعای نور» نیز یکی از همین موارد است که بر اساس روایات موجود، نخستین بار توسط حضرت فاطمه(س) به شیعیان آموخته شده است.
سید بن‌ طاووس در کتاب «مهج الدعوات» نوشته است که این دعا را نخستین بار سلمان فارسی از حضرت زهرا(س) و ایشان از پدر بزرگوارشان حضرت محمد(ص) آموخته بودند و به نقل از سلمان، حضرت فاطمه در هر صبح و شام، «دعای نور» را تلاوت می‌کردند. همچنین شیخ عباس قمی نیز این دعا را در مفاتیح‌الجنان آورده و با الگوگیری از حضرت زهرا(س) به خواندن این دعا در هر صبح و شب، توصیه کرده است. با این‌ حال، این دعا دارای پشتوانه روایی بسیار محکمی است و در منابع دست اول و مورد قبول همگان ذکر شده است.
در کتاب «مهج‌الدعوات» روایتی از امیر المؤمنین(ع) آورده شده است که فضایل و کرامات خاصی را برای قرائت این دعا ذکر کرده‌اند. ایشان در این روایت می‌فرمایند «هرکه در هر روز یک بار یا در سالی یک بار یا در عمر خود یک مرتبه این دعا را بخواند، مراد هر دو جهان او برآید و او را از هیچ آفریده بیم نباشد. زینهار که به همه کس نیاموزید که نعوذ بالله به حرام بیازمایند. از جمله خواص این دعا آن است؛ که خواننده‌اش پیوسته در نظر خلایق عزیز و مکرم گردد، از تهمت و غیبت و مذلت ایمن باشد، از منت مردم آسوده شود، از شر دشمنان و حسودان و منافقان در امان باشد، کارهای بسته او گشاده گردد، دشمن بر او ظفر نیابد، قرض او ادا شود و محتاج مردم نگردد، در نظر پادشاه عزیز باشد و سحر ساحران در وی کارگر نشود. همچنین از وسوسه شیطان ایمن باشد، هر کاری که پیش گیرد خدای تعالی او را مدد و نصرت کند، افراد هر خانه که این دعا در آن باشد از خستگی و مرگ مفاجات ایمن باشند، در آن خانه برکت و نعمت بسیار باشد و هرگز برکت از خانه بیرون نرود و قحطی در آن خانه راه نیابد، اگر عزیزی در سفر دارد روز دوشنبه و پنج‌شنبه و جمعه این دعا را بخواند در همان چند روزه به حرمت این دعا، آن مسافر به سلامت باز گردد و اگر به سفر رود این دعا را با خود دارد تا جان و مالش محفوظ باشد و دشمن بر وی ظفر نیابد».
در ادامه این روایت، حضرت علی(ع) اینگونه می‌گوید که «خواننده این دعا اگر درویش باشد توانگر شود تا به زیارت کعبه رود، اگر فاسق باشد عابد شود و اگر شارب‌الخمر باشد، خدای تعالی او را توبه نصوح کرامت فرماید. هر کس این دعا را با خود دارد محبوب‌القلوب و مقبول مردم گردد، اگر کسی در جنگ با خود دارد بر دشمن ظفر یابد و از زخم تیر و شمشیر و نیزه و کارد و خطای اسب در امان باشد، هر که این دعا را با خود دارد از شر آدم و دیو و درنده و سگ دیوانه و جمیع موذیان در حفظ و امان الهی باشد و هر کس از روی اخلاص و اعتقاد درست، این دعا را بخواند و شک نیاورد به مقصود و مدعای خود برسد».
یکی دیگر از نکات قابل توجه در مورد این دعا این است که مستحب است آن‌ را با مشک و زعفران بر کفن میت بنویسند، چراکه این دعا مرده را از عذاب قبر در امان ‌دارد، صدهزار نور در قبر او بتابد و سوال نکیر و منکر بر او آسان شود، هفت‌ هزار فرشته بر سر قبر او حاضر شوند که بر دست هر یک از آن‌ها طبقی از نور است که بر سر او نثار کنند و گویند «مترس و اندوه مدار که ما مونس توییم تا روز قیامت و قبر او را فراخ کنند چندان که چشم کار کند و دری از بهشت به قبر او گشایند».
در ادامه متن این دعای شریفه را می‌خوانیم:
بسم الله الرحمن الرحیم
بِسْمِ اللّهِ النُّورِ. بِسْمِ اللّهِ نُورِ النُّورِ. بِسْمِ اللّهِ نُورٌ عَلی نُورٍ. بِسْمِ اللّهِ الَّذی هُوَ مُدَبِّرُ الاْمُورِ. بِسْمِ اللّهِ الَّذی خَلَقَ النُّورَ مِنَ النُّورِ. اَلْحَمْدُ لِلّهِ الَّذی خَلَقَ النُّورَ مِنَ النُّورِ. وَاَنْزَلَ النُّورَ عَلیَ الطُّورِ. فی کِتابٍ مَسْطُورٍ. فی رَقٍّ مَنْشُورٍ. بِقَدَرٍ مَقْدُورٍ. عَلی نَبِی مَحْبُورٍ. اَلْحَمْدُ لِلّهِ الَّذی هُوَ بِالْعِزِّ مَذْکُورٌ. وَبِالْفَخْرِ مَشْهُورٌ. وَعَلَی السَّرّاَّءِ وَالضَّرّاَّءِ مَشْکُورٌ. وَ صَلَّی اللّهُ عَلی سَیِّدِنا مُحَمَّدٍ وَآلِهِ الطّاهِرینَ.
به نام خداوند بخشنده و مهربان
به نام خداوندی که نور است. به نام خداوندی که نور نور است. به نام خداوندی که نور است بالای نور. به نام خداوندی که تدبیرکننده‌ی کارها است. به نام خداوندی که نور را از نور آفرید. ستایش خدایی که نور را از نور آفرید. نور را بر کوه طور فرو فرستاد. در میان نامه نوشته شده. در کاغذ و ورقه گشوده. به اندازه معین. بر پیامبر دانشمند. ستایش مخصوص خدایی است که به عزت یاد شده. و به فخر مشهور است. و بر خوشی و ناخوشی قابل سپاس و شکر است. و درود خدا بر آقای ما محمد(ص) و آل پاک و مطهرش.
انتهای پیام