بزرگنمايي:

پیام خراسان - ایسنا/خراسان رضوی استاد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه کابل با اشاره به فرهنگ و تمدن مشترک کشورهای منطقه، گفت: متأسفانه سیاست عرصه را بر همدلی، همزبانی، فرهنگ و تمدن مشترک کشورهای منطقه تنگ کرده است.

عبدالغفور آرزو در اولین روز همایش بین‌المللی گفت‌وگوهای بینافرهنگی خراسان که امروز، 26 تیرماه، در دانشکده ادبیات دانشگاه فردوسی برگزار شد، در خصوص نقش زبان فارسی در همگرایی اظهار کرد: این نشست بی‌شک در راستای همدلی و همگرایی است زیرا ما متعلق به یک هویت فرهنگی و تمدنی هستیم؛ شناسنامه و شناسه ما متعلق به خراسان بزرگ و در یک چشم‌انداز وسیع‌‍‌تر متعلق به ایران تاریخی است. این یعنی ما 2 کشور در هویت فرهنگی و تمدنی دارای اشتراکاتی هستیم.
وی افزود: با این حال متأسفانه این پهنه تمدن فرهنگی و این جغرافیای بزرگ به 14 کشور تقسیم و میان 2 کشور افغانستان و ایران مرزبندی شده است. با این مرزبندی‌ها به نوعی ما در یک جغرافیای سیاسی نفس می‌کشیم اما از آن‌جایی که روزگاری ما از یک فرهنگ و تمدن مشترکی برخوردار بوده‌ایم، این مرزبندی‌ها برای ما معنایی ندارند و در ایران تاریخی و خراسان بزرگ فرهنگ و تمدن ما مشترک است و زبان فارسی نیز زبان فرهنگی و تمدنی است.
این استاد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه کابل عنوان کرد: من باور دارم برای این‌که زبان فارسی جریان‌ساز شود و اوج گیرد باید حوزه فرهنگی و تمدنی خود را بازسازی کنیم تا فرهنگ بتواند در چارچوب‌ سیاست‌های مبتنی بر منافع ملی محصور در مرزهای جغرافیایی سیاسی، صدای بی‌نظیر فرهنگ و زبان را تبدیل به یک شناسه کند.
آرزو اظهار کرد: بر همین اساس معتقدم نیازمند ایجاد یک نظریه و روایت هستیم، روایتی که مبتنی بر صلح، گفت‌وگو و ائتلاف تمدن‌ها باشد و من باور دارم که این روایت و نظریه می‌تواند در دنیای کنونی مرزها و روزگاری که مرزها فشرده شده‌اند، فرهنگ‌ساز باشد.
وی خاطرنشان کرد: در حقیقت این روایت باید بازسازی شود، چراکه همواره دولت‌هایی که در این گستره تمدنی با هویت ملی، منافع ملی، جغرافیای سیاسی و قانون‌های اساسی مستقل ناهمگون نگاهی سیاسی به همه موضوعات دارند و این نگاه ناهمگون ایجاب می‌کند که ما این نظریه را تبدیل به یک جریان تمدنی کنیم.
این استاد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه کابل تصریح کرد: این در حالی است که اگر این نظریه بتواند در منطقه ما هماهنگی ایجاد کند بی‌شک می‌توانیم فرهنگ و تمدن مشترک صاحب زبانی بسازیم، چراکه این کار ایجاب می‌کند که هویت فرهنگی و تمدنی در حوزه دستگاه‌های زبانی و واژگانی ساختارهای صرفی و نحوی، باید بازسازی شود.
انتهای پیام