پیام خراسان - فراهم کردن آرامش و فضای معنوی در خانواده و نیز استقلال در اظهار نظر فرزندان سبب شد، تا ما به سوی قرآن سوق داده شویم، ما هیچگاه به انجام کاری مجبور نشدیم و هیچگاه با زبان و به طور مستقیم برای انجام کاری دعوت نشدیم، بلکه به صورت غیرمستقیم و با رفتار و طبق حدیث امام صادق (ع) که می‌فرمایند «کونوا دُعاهً لِلنّاسِ بِغَیرِ ألسِنَتِکُم، لِیَرَوا مِنکُمُ الوَرَعَ وَالاِجتِهادَ وَالصَّلاهَ وَالخَیرَ، فَإِنَّ ذلِکَ داعِیَهٌ.
بیشتر بخوانید: اخبار روز خبربان
» «مردم را با غیر زبان خود (به مذهب خویش) دعوت کنید، تا پارسایی و سخت کوشی (در عمل و عبادت) و نماز و خوبی را از شما ببینند؛ زیرا اینها، خود (بهترین) مبلّغند.» تشویق به قرآن شدیم.
تأثیر تشویق غیرمستقیم به خوبی‌ها
در واقع با انسی که مادر و پدرم با قرآن داشتند، تشویق غیر مستقیم به قرآن شدیم، من یادم نمی‌آید نماز اول وقت پدرم ترک شده باشد.
از جمله فعالیت‌های پدرم تدریس در آموزش و پرورش و قضاوت در دستگاه قضائی است و در شهرهای مختلف کشور مانند هندیجان، ماهشهر و آبادان به امر تبلیغ مشغول بوده و در دوران دفاع مقدس 16 ماه توفیق حضور در جبهه‌های حق علیه باطل را داشته است.
پدر در حال حاضر به عنوان روحانی و مبلغ در سازمان حج و زیارت فعالیت دارد.
«هر چه کردم همه از دولتِ قرآن کردم»
اینها را «زینب سلامی» می‌گوید؛ فرزند سوم حجت الاسلام علیرضا سلامی که 23 سال داشته و هم خود و هم پدر و یکی از برادرانش حافظ کل قرآن هستند، زینب خواهر احمد سلامی 36 ساله و محمد سلامی 32 ساله و دختر فاطمه محمدی است.
زینب فرزند آخر خانواده است، که بار پاسخگویی به سوال‌های ما را به دوش می‌کشد و از خودش، پدرش، مادر و برادرهایش می‌گوید؛ از اینکه پدر همواره به فرزندان می‌گوید: «شما به هر موفقیتی رسیدید، به خاطر قرآنی است، که در قلب‌هایتان جای گرفته است» و در واقع این جمله همان شعر حافظ است، که می‌گوید: «هر چه کردم همه از دولتِ قرآن کردم»

پدرم طلبه و پاسدار و فارغ التحصیل رشته تخصصی تفسیر قرآن در حوزه علمیه قم و دکترای دانشگاه دفاع ملی است و همواره معتقد بود، باید به فرزندان و به جوانان استقلال نظر داد، در واقع همین استقلال نظر باعث شد، ما سه فرزند وارد فضای قرآنی شده و اهل قرآن باشیم.
زینب‬ و‬ احمد سلامی 13 سال داشتند که حافظ کل قرآن شدند
همه اعضای خانواده ما یک ویژگی مشترک دارند که نسبت به محیط اطراف خود بی تفاوت نیستیم و سعی کردیم، در هر جایگاهی که هستیم، رسالت تبلیغی خود در حوزه طلبگی و قرآنی را انجام دهیم، به عنوان مثال احمدآقا سلامی (برادر بنده) استاد دانشگاه است و در سن 12 سالگی حافظ کل قرآن شد، در آن ایام مادرم من را باردار بود و همین امر سبب خو گرفتن من با قرآن شد و 12 سال بعد بنده نیز در سن 12 سالگی توانستم، در مدت یک سال قرآن را در جامعه القرآن حفظ کنم.

احمدآقا برادرم عضو هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی بقیه الله و دکترای ادیان و مذاهب از دانشگاه قم، فارغ التحصیل ارشد دانشگاه شهید بهشتی و دارای سطح سه خارج فقه اصول از حوزه علمیه قم بوده و مشغول فعالیت در زمینه سلامت معنوی در دانشگاه است.
اولین مدیر قرآنی دهه هشتادی / ‬ مربی تخصصی قرآن برای نوجوانان
بنده به عنوان یک دهه هشتادی در حال حاضر مشغول تدریس قرآن هستم و مدیریت یک مجموعه قرآنی را برعهده دارم و مبلغ تخصصی نوجوانان هستم، بعد از حفظ وارد فضای مسابقات قرآن شدم و رتبه‌هایی اعم از مدرک سازمان تبلیغات اسلامی که معادل لیسانس است، را در سن 15 سالگی کسب کردم، همچنین مدرک جامعه القرآن و مدرک وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی را کسب کردم.
مدرک حفظ کل از آستان مقدس رضوی که برای من باارزش ترین مدرک حفظ است و احساس کردم از امام رضا (ع) گرفتم و برایم بسیار با اهمیت است، رتبه اول حفظ 20 جز و حفظ کل در مسابقات نیروهای مسلح و رتبه سوم در مسابقات «الحافظون» بسیج کسب کردم و در مدرسه نیز توانستم، رتبه استانی حفظ کل را در دو دوره کسب کنم.
مسابقات کشوری دانش آموزی حائز رتبه در حفظ 20 جز شده و سپس دوره‌های تربیت مربی را گذرانده و در حال حاضر در حوزه تدریس حفظ در مؤسسات «احسن الحدیث» و «مائده القرآن» مشغول هستم و به تازگی به عنوان اولین مدیر دهه هشتادی یک مؤسسه به نام «ربیع القلوب» تأسیس کردم که در حوزه آموزش مجازی فعالیت دارد و البته آموزش‌های حضوری را نیز برگزار می‌کند.

مادرم فاطمه خانم محمدی نیز سطح دو حوزه علمیه را دارد و زمینه را برای فراگیری قرآن برای ما فراهم کرد.
برادر کوچکترم، محمد آقا سلامی نیز طلبه و قاری قرآن است.
نقطه عطف زندگی من حضور جهادی در مناطق محروم است
نقطه عطف زندگی من حضور به عنوان جهادگر و معلم قرآن به روستاهای مناطق محروم خواف از جمله «حسین آباد» و «حسن آباد» خراسان رضوی که مناطق اهل سنت نشین هم است، می‌باشد.
این مطالب را زینب سلامی می‌گوید و ادامه می‌دهد: «همیشه عاشق فعالیت‌های جهادی در مناطق محروم هستم، حس می‌کنم که خودم بیشتر به این فعالیت‌های جهادی نیاز دارم و فارغ از دنیا و سروصداهایش با این فعالیت‌ها آرامش خاصی دارم.»
سرش را پایین می‌اندازد و با افسوس تکان می‌دهد. می‌پرسم: «چرا ناراحتید؟» جواب می‌دهد: «ناراحت نیستم، ولی می‌گویم کاش از روزهای بودن در مناطق محروم بیشتر استفاده می‌کردم.»
کد خبر 6060210